စီးခ်င္းတိုက္ပြဲ-၂
စာတစ္ပုဒ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေဝဖန္တယ္ဆိုတာဟာ ေဝဖန္သူရဲ ့ပင္ကိုယ္ဗီဇ၊ပါရမီရယ္ သူ ့စာဝမ္းစာ ဘယ္ေလာက္ျပည့္မျပည္ ့ဆိုတာရယ္ စာေပအေပၚ ဘယ္ေလာက္ေစတနာထားသလဲ ၊ စာေပနဲ ့ပါတ္သက္လို ့ သစၥာ ဘယ္ေလာက္ရွိႏိုင္မလဲ ဆိုတာရယ္ စတဲ ့အခ်က္ေတြအလိုက္ မ်က္မျမင္ပုဏၰား ေတြ ဆင္ကို ေဝဖန္သလိုမ်ိဳး ကြဲျပားမွဳေတြရွိေကာင္းရွိႏိုင္မွာပါ။
အဲ-အခုကၽြန္ေတာ္ေျပာျပေနတာေတြက ေဝဖန္တာမဟုတ္ပါ၊ ေလကန္တာျဖစ္ပါတယ္(ဟီးးဟုတ္ေပါင္) ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိသေလာက္ ေျပာျပေနျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။
အရင္ပို ့စ္ ကိုဆက္ရရင္
တကယ္ေတာ့ ဦးပုည ဟာ ဥပဓိရုပ္ဆင္းရဲတဲ ့သူပါ။ ညာလက္က မေကာင္းပဲ ခြင္ေနေတာ့ ဘယ္လက္နဲ ့ပဲ စာေရးႏိုင္သူလည္းျဖစ္တယ္ေလ။ သူ ့ရဲ ့ရုပ္ခ်ိဳ ့တဲ ့တာေႀကာင့္ ဘုရင္မင္းျမတ္ကိုေတာင္ မဖူးမျမင္ မခစားႏိုင္ဘဲ နန္းေတာ္အျပင္ဘက္ ထားဝယ္ေဆာင္မွာ လက္ဖက္ရည္ တည္ျပီး နန္းတြင္းကိုသြင္းရတဲ ့အမွဳထမ္းမွ်သာျဖစ္ရရွာတယ္။ ျပီးေတာ့ ဝင္ခြင့္ရတဲ ့ အခ်ိန္မွာလည္း သူ ့လက္ကို လူေတြမျမင္ေအာင္ အက်ီၤလက္နဲ ့ ကြယ္ထားရ ေလေတာ့ ဒါကိုသိေနတဲ ့ မင္းသားေတြက အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖကို လက္ေထာက္ခ်ျပီး စာထဲမွာ ထည့္ေရးဖို ့ ထပ္ပင့္ေပးေတာ့
ကဗ်ာစီ ေမာင္ပုည
ေဆာင္ဂုဏ္ျပ ထုတ္လွ်င္
ေတာင္ခ်ံဳက ပုတ္သင္လို
ကုပ္ခြင္သိမ္ လက္ေသး။
မင္းေျမွာက္လို ့
သင္းေလာက္ေက်ာ္သည္
ထြင္းေဖါက္ေကာ္ ဥာဏ္မ်ိဳးႏွင့္ေဝး။
အစရွိတဲ ့ေတးထပ္နဲ ့ ျပန္ခြပ္တာေပါ ့။ (ေတးထပ္အျပည့္အစံုေတာ့ မေတြ ့မိပါ။) အဲဒိမွာ ဦးပုည နည္းနည္း ျငိမ္သြားတယ္။ ျပန္တီးတဲ ့ စာထြက္မလာေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ္ ့ ေနေသးသပ ခ်ံဳထဲက ခ်ိဳေသြးတျမျမ ဆိုတာလို အႀကံထုတ္ေနတာေနမွာပါ။ အဲဒိအခ်ိန္မွာ ထပ္ျပီး မီးေဆးဖို ့ အလဲထိုးဖို ့ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖရဲ ့ ဘက္ေတာ္သားေတြက မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ထပ္လုပ္ႀက ၊ အႀကံေပး ႀကတာေပါ ့။ အဲေတာ့
ဇစၥႏၵာဧဠ
စေလက ပုညံ
အေျခက ဂုဏ္ခံေသာ္
ပံုသ႑ာန္ ဆိုျပ။
ကုသလ ဥေပကၡာ
လူျဖစ္လာ သႏၱီရဏ။
သေႏၶခ်င္းမတူပါ
အယူမွာကြာလွ
နမူနာ စာအရကိုေတာ့
ကမၻာက အသိပါ။
ဝိပါက္မွာ မဟာထပ္ပါလို ့
လာကပ္တဲ ့မန္းျမိဳ ့ဆရာ။
သေႏၶခ်င္း ဒါေလာက္ကြာတယ္
ဝါေမာက္ကာ ဆိုင္မတုခ်င္နဲ ့
ျပိဳင္ျပဳက မႏုႆဌာနီ
မုခ်ကြာမည္။
ဥကၠ႒ အာဇာနည္ကို
စာပလီ ေရးလာႏွင့္ေလး။
ဆိုျပီး ပြဲသိမ္းဒူးေပးလိုက္တာေပါ ့။ အဲဒိမွာတင္ စေလ နဂါးႀကီး ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ ့။ သူ ့အားနည္းခ်က္ လက္ခြင္တဲ ့ ကိစၥကို အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖရဲ ့ ကဗ်ာေႀကာင့္ လူေတြသိသြားႀကတာကို သူသိပ္ရွက္သြား တာလည္းပါတာေပါ ့။ အဲေတာ့ သူ ့ ရဲ ့လက္ကိစၥကိုလည္းေျဖရွင္းရင္း၊ ပင့္လက္သီးလည္းေပးရင္း တစ္ခ်က္ခုတ္ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ တြယ္လိုက္တာက
တရုဏီရြယ္ကာလ
ငယ္ခါက ေက်ာင္းေန
ဘယ္ညာခ် ေစာင္းအေနမွာ
ေလာင္းကေဝ ငါ့အား။
အိပ္ေပ်ာ္ခိုက္ ဘ- အလာမွာ
မကာသာ တြန္းခ်ေလျငား။
သို ့အတြက္ လက္်ာ သိမ္သည္
ငါကဝိန္သူ ့အား
ဘာအလိမ္ လူ ့ငႏြားရယ္က
အရွဳမွားေလတယ္။
ငေဖရယ္ စေလတုေပမယ္ ့
ေမရုႏွင့္ျမင့္မိုကြာမယ္။
သူရာႏွင့္သိႀကားႏွယ္
ဘုရားဝယ္ မာရ္နတ္သို ့
စာတတ္ႏွင့္ အ,သူပမာ
အဲသည္ေလာက္ကြာ။
ေကဝဋ္ႏွင့္ မေဟာ္သဓာလို
အေတာ္ကြာျခားတာမို ့ေလး။
သူ ့အေဖ အအိပ္ႀကမ္းလို ့ တြန္းခ်ခံရျပီး လက္သိမ္သြားတာကို ေဖၚျပရင္းနဲ ့ဥပမာ အမ်ိဳးမ်ိဳးသံုးျပီး ႏွိပ္ႏွိပ္ကြပ္ကြပ္ ေခ်ပ လိုက္တာေပါ ့။
ဦးပုည က အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖက သူ ့လက္နဲ ့ပါတ္သက္ျပီး ဝမ္းတြင္းပါ အနာလို ့ စာခ်ိဳးထားတာကို ေတာ္ေတာ္ အခံရခက္ေနေတာ့ အဲေလာက္နဲ ့မေက်နပ္ႏိုင္ေသးပဲ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖက သူ ့ငယ္က်ိဳးငယ္နာကို ေဖၚထုတ္ေရးသားတာဟာ လိမ္ညာျပီး ေရးတာမို ့ လူလိမ္ တစ္ဦးျဖစ္ေႀကာင္း တိုင္းျပည္ကို ေျဖရွင္းခ်က္ ေခ်ပခ်က္ ေပးလိုက္တာက
ေစတီယ မင္းလက္ထက္
ဖြားဘက္ေတာ္ရဲဗိုလ္
မဟုတ္မွ သူဆိုတယ္
သူ ့တကိုယ္မုသား။
အလြဲမ်ားဘုရင္တြင္သည္
အလိမ္တြင္ မင္းတရဖ်ား။
အမွားမ်ား ဥေသွ်ာင္ငယ္
အေကာက္ေတာင္ပိုင္စား
သေဘၤာပါ မွန္မ်ားေသာ္မွ
မွားေခၚလို ့ေရာင္းေစ။
မွန္ေခၚလွ်င္အာကိုဖဲ ့မယ္ဟု
ေမာင္း လွည့္မည့္လူစားပါေပ။
တစ္မိုးေအာက္လူ ့ျပည္မွာ
သည္ေမာင္ေဖ တပါးဟာျဖင့္
မုသားေစာင္လိုျခံဳ
ပိန္းပိတ္လို ့မွံဳ။
မ်က္လွည့္ႀကီးဥာဏ္မ်ိဳးစံုရယ္
လွည့္စားပံုဆန္းလွပါေလး။
ဒါနဲ ့လည္း စိတ္မေက်ေသးဘူး။ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖဟာ လိမ္ညာ တတ္သူဆိုတာ ပိုျပီး ထင္ရွားျမင္သာေစခ်င္လို ့ အလြန္ ့အလြန္ ထိမိျပီး ေသးသိမ္ယုတ္ညံ ့ တဲ ့ ရြံရွာဖြယ္ စကားလံုး ေဝါဟာရေတြ ကို စက္ေသနတ္ ပစ္ သလိုသံုးျပီး
ဂ်ပ္ေကာင္ႏွယ္ ဖင္ႀကားက
သန္းစကားသူဝါ
ရမ္းကား၍တုလာလွ်င္
ဥပမာဆိုစို ့။
ေခ်းပံုႏွင့္ ျမင့္မိုေတာင္
ခင္းဆိုေယာင္ ျပဳႀကသည္သို ့။
ေသးကြက္ကို ပင္လယ္
နင္တကယ္ထင္လို ့
သဘင္ဝယ္ ယွဥ္မတို ့လာႏွင့္
သခင္တို ့ဦးခ်ီ။
အုန္းမွဳတ္လို အေနစားငယ္ႏွင့္
ေရႊဖလား မႏွိဳင္းတန္သင့္ျပီ။
ဥတုႏွင့္ပုဇြန္ဆီ
ဒြန္ပီပီယွဥ္တြဲလို ့
စပ္ဖဲအတြင္းခံ
ရိုင္းမိုက္တဲ ့ဥာဏ္။
မိုးႀကိဳးႏွင့္အီးသံလို
ခရီးမွန္ကြာလွမ္းလွေလး။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ ဦးပုည နဲ ့ အခ်ဳပ္တန္း ဆရာေဖ တို ့ရဲ ့ကဗ်ာစီးခ်င္းတိုက္ပြဲ ဟာ ယမ္းနံ ့ေသြးနံ ့ တို ့ လြင့္ပ်ံ ့ လို ့ေနႀကျပီေပါ ့။ တကယ္ေတာ့ သူတို ့နွစ္ဦးရဲ ့ ရန္စကို ဇာတ္ရွိန္ မတက္တက္ေအာင္ မီးထိုး ေျမွာက္ပင့္ေပး တဲ ့သူေတြရွိခဲ ့ႀကလို ့သာ အခုလို အျပန္အလွန္ စာခ်ိဳးခဲ ့ ႀကတာျဖစ္ျပီး၊ အဲလို သူတစ္ျပန္ကိုယ္တစ္လွည္ ့ ကဗ်ာသိုင္းကြက္ အသစ္ေတြ ထုတ္ခဲ ့ ႀကတဲ ့အတြက္ အခုလို စီးခ်င္းတိုက္တဲ ့ ကဗ်ာေတြကို ျမန္မာ စာေပ ကဗ်ာ ေလာကမွာ ေတြ ့ျမင္ခဲ ့ ႀကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အေနနဲ ့ လည္း ေလ ့လာ ဆည္းပူးခြင့္ ရေနႀကတာျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ တပည့္ေနာက္လိုက္တို ့ရဲ ့ ေျမွာက္ပင့္ေသြးထိုးမွဳေႀကာင့္ေရာ၊ ျပီးေတာ့ ငါ ဆိုေသာ မာန အခံ၊ အရည္အခ်င္း ျပိဳင္ဆိုင္လိုတဲ ့ စိတ္အခံ တို ့ေႀကာင့္ပါ အခုလို ကဗ်ာ စီးခ်င္းတိုက္ပြဲမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ ့ႀကတာပါ။ ဒါေပမယ္ ့ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ သဲသဲမဲမဲ ရန္ျငိဳးသိုျပီး တစ္သက္လံုး မုန္းေနႀကလိမ္ ့မယ္လို ့ထင္ရင္ေတာ့ မွားလိမ္ ့မယ္နဲ ့တူပါတယ္။
ဦးပုည တစ္ေယာက္ အခါေပး မွဳနဲ ့ပါတ္သက္ျပီး အဖမ္းခံရ၊ ျပီးေတာ့ "လူကိုေခြးသတ္ " ခံရ တဲ ့အခါမွာ အခ်ဳပ္တန္း ဆရာေဖတစ္ေယာက္ အူျမဴးေနမယ္ ထင္ႀကပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ျဖစ္လာရတဲ ့ အေျခအေနေတြအတြက္ မတရားေသာ ေလာကႀကီးကိုပဲ စိတ္နာျပီး ဘဝတူခ်င္းအတြက္ မ်က္ရည္က်ေနမလား။
ကၽြန္ေတာ့ကေတာ့ လက္ရည္တူ ျပိဳင္ဘက္ေကာင္းတစ္ေယာက္ အခိ်န္မတန္မီ ေႀကြလြင့္ခဲ ့ ရေတာ ့ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ အဖို ့မွာ နွေမ်ာစိတ္နဲ ့ ေသတဲ ့အထိ ဦးပုညကို လြမ္းေနလိမ္ ့ မယ္လို ့ထင္ျမင္မိပါေႀကာင္း။
သူတို ့ႏွစ္ဦးရဲ ့ စာေပတိုက္ပြဲ ကဗ်ာစီးခ်င္းထိုးပြဲနဲ ့ပါတ္သက္လို ့ ျမန္မာစာ ပါေမာကၡ ဦးခ်မ္းျမ က
စာဟူသည္မွာ အျပိဳင္ရွိမွလည္းတိုးတက္သည္။ သူတို ့ရဲ ့စာေပတိုက္ပြဲမ်ိဳးေတြကို ႏိုင္ငံေရး အျမင္မ်ားျဖင့္ ပံုႀကီးမခ်ဲ ့သင့္။ မည္သူမွန္၍မည္သူမွားသည္ ဟု စပ္ႀကားက မေဝဖန္သင့္။ သူ ့ ဆရာငါ့ဆရာ ဟူ၍လည္း ငါ့ဆရာထိကမခံဟူ၍လည္း စိတ္သေဘာမ်ိဳးမထားသင့္။ သူတို ့ စာမ်ားကို ဖတ္ရွဳ၍ ဆင္ျခင္ျပီး အျမတ္ထုတ္ႀကရာသည္ဟု ထင္ျမင္ေႀကာင္း
သံုးသပ္ခ်က္ကို တင္ျပရင္း အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။
ကဗ်ာမ်ားအား မူရင္းသတ္ပံုအတိုင္းေဖၚျပထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ညႊန္း- " အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ " (၁၉၇၇)၊ အျငိမ္းစားျမန္မာစာ ပါေမာကၡ ဦးခ်မ္းျမ
အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေတြးမိေနတာေလးေတြကို အေျခအေနေပးရင္ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။
ကညႊတ္ႏြယ္(ထီလာ)
20082011
0 comments:
Post a Comment